Turkije

Deze riskante overtochten worden vaak georganiseerd door mensensmokkelaars die schaamteloos profiteren van de wanhopige situatie waarin mensen op de vlucht verkeren. Mijn bezoek aan Izmir, een stad die fungeert als een knooppunt voor veel van deze overtochten, opende mijn ogen voor de duistere kant van deze tragedie. De straten van Izmir getuigen van deze realiteit. Ik zag winkels vol met (nep)zwemvesten, rubberbanden en ander overlevingsmateriaal, een nare gedachtenis aan de risico’s die mensen nemen op zoek naar een beter leven.

Het feit dat de lokale economie profiteert van deze ellende werpt een schaduw over de menselijke solidariteit en roept vragen op over de ethische dilemma’s die gepaard gaan met de vluchtelingencrisis. Mensen op de vlucht zijn vaak afhankelijk van de criminele circuits van waaruit mensensmokkelaars opereren, worden zo indirect gedwongen om zich hiermee in te laten en houden het onbedoeld in stand. Een tragische keerzijde van deze complexe situatie.

Mijn bezoek aan Izmir heeft me doen realiseren dat er geen eenvoudige oplossingen zijn voor deze crisis en dat we als Europa dit probleem deels zelf in stand houden. Het heeft mijn vastberadenheid versterkt om door te gaan met het schrijven van dit verhaal achter de krantenkop, het verhaal van mensen op de vlucht. Want vanuit kennis en geweten ontstaat compassie en respect.